Tiny Legs Tim club: Loodscafé concert report: Achiel Feyaerts -
photo credits: Freddie |
Soms moet je een iemand een plezier doen, zo blijf je de beste vrienden. Dus zaterdagavond naar een rock festival geweest waar zijn band optrad.De beste remedie om te ontwennen is 's anderendaags een blues concert bijwonen.
Het worden 2 sets met een variatie van song van zijn cd's en enkele covers. Met het eerste 'The Happiest Man in Town' is de trend gezet. Vrolijke muziek met een hoog tempo waar iedereen goedkeurend op knikt. En als het tempo nog wordt opgedreven hoor je kreten van plezier. 'Death of a Parasite' en 'Keep me Satisfied' zijn meer van 't zelfde, geen probleem als de kwaliteit zo hoog is. Tim heeft goed geluisterd naar de oude meesters, maar filterde daar een eigen unieke sound uit. Zo is de 'boogie' invloed van mensen als John Lee Hooker duidelijk hoorbaar. En dat is zo de ganse set. Geen enkel moment zakt het ritme, in tegendeel. Tim voelt heel precies aan wanneer dat ritme moet worden opgetrokken om zo zijn publiek te plezieren. Je hebt voortdurend het gevoel dat enkele zwarte muzikanten gaan binnen komen, het podium opklimmen en meespelen.
De 2de set start voorzichtig met het instrumentale 'Victory' en het ingetogen 'Heart of the City'. Ook weer 2 songs van de uitmuntende 3de cd 'Stepping Up'. Dan worden we vergast op enkele songs met de stempel 'dampend en stampend'. Donkere blues uit de modder van de Mississippi Delta. Vettige modder die blijft kleven. Het publiek komt nu pas goed los en wordt meegevoerd langs muzikale hoogtepunten. Tijd voor de bisnummers. Eerst 'Everybody's Drinking', op het eerste zicht een vreemde song voor iemand die geen alcohol drinkt. Maar dit gaat over mensen observeren die drinken, door iemand die enkel water drinkt. En dan liefst als de nacht bijna overgaat in de morgen. Is er een beter einde dan 'So Long, So Long'? Een vrolijk golvende song, zoals we begonnen vandaag. Tiny Legs Tim is niet langer een onbekende in Aarschot en heeft er ongetwijfeld nieuwe fans bij. Dat verdient deze muzikant met grote klasse.
Achiel |
Van een rokerige zaal tot midden in de nacht naar de intieme sfeer van het Loodscafé in Aarschot in de late namiddag. Hier ontbrak die rook en de reuk van illegaal gestookte drank om je in een juke joint te wanen. De sfeer was er wel, dank zij de Gentse Tiny Leg Tim. Een man zijn gitaar, al waren er nu een paar attributen bij voor het ritme aan te geven met de voeten. Een plankje en een hi-hat zoals dat in vaktermen noemt. Tim is in blues middens gekend als een technisch vaardige gitarist, en dat bewijs hij ook vandaag hier.
Ik ben zeker dat weinig aanwezigen Tim hier kennen, maar dat is niet belangrijk. Zoals mijn buurman het zegt, als Tim even twijfelt welk nummer zal volgen: “dat is niet belangrijk want het is allemaal goed, dat hoorde ik vanaf de eerste noot”. En hij voegt er aan toe, gespeeld en gezongen. Want die stem is ook uniek, past perfect bij het geluid van de gitaren. Deze muziek grijpt je aan en laat je niet meer los.
Tim werkte mee aan de promotie van Passendale kaas en museum. Onder andere de song 'Poor Boy' is er het resultaat van. 'Steppin Up' is het titelnummer van de nieuwe cd en ook 'Big City Blues' komt daaruit. Het is zijn verhaal van 13 jaar leven in de grote stad na het verlaten van het platte land, al noemt hij Gent een groot dorp. En begrijpt hij niet dat mensen massaal verzamelen in de Veldstraat, met shoppen als enige doel. 
Geïnspireerd door Robert Johnson en covers van Lead Belly en Sun House bewijzen zijn eerbied voor de grootmeesters. Alsof het nog altijd niet goed genoeg om het enthousiaste volkje in de ondertussen overvolle café op z'n hand te krijgen volgt dan een meezinger met 'Worried Man', waar niemand kan aan weerstaan. Om muzikaal nog een trapje hoger te klimmen met 'Walk With the Devil' en een geweldige slide-solo.
|